Poëzietherapie december
De metafoor van de makelaar
Wat is de overeenkomst tussen Kopen zonder kijken-Bob en een goede docent? Ze zien potentieel. Ze hebben oog voor waar iets (een huis) of iemand (een leerling) iets geleden heeft en waar aandacht nodig is, en ze kunnen er doorheen kijken, de mogelijkheden voor de toekomst zien. En ze weten het zo te brengen dat anderen hen geloven.
Deze keer als ‘poëzietherapie’ een gedicht dat geschreven is als reactie op een schietpartij in een homonachtclub in Orlando vijf jaar geleden, over het belang van hoop in tijden van tegenspoed. Zoals nu.
De Amerikaanse Maggie Smith schreef het gedicht Good Bones in 2016, nadat een gewapende man het vuur opende op bezoekers van een nachtclub voor homo’s, lesbiennes, biseksuelen en transgenders en 49 mensen doodde. In het gedicht beschrijft ze hoe ze als moeder probeert de lelijke kanten van de mens en de wereld, zoals zichtbaar geworden in de aanslag, weg te houden van haar jonge kinderen. Wat ze beschrijft zullen de meesten van ons herkennen: wie wordt niet regelmatig overvallen door afschuw, frustratie, vrees of teleurstelling bij het lezen van de krant? Wie denkt er niet wel eens ‘Waar moet dat heen met de wereld?’, voor de eerste slok koffie? En wie van ons, ouders of docenten, vraagt zich nooit af hoe we onze kinderen op die wereld moeten voorbereiden?
De kinderen van Maggie Smith zijn nog jong. De mijne zijn zo goed als volwassen, zowel mijn eigen kroost als de meeste van mijn leerlingen, bovenbouw havo/vwo. Het wereldnieuws sijpelt naar binnen, zelfs bij diegenen die nog nooit een krant hebben opengedaan en geen nu.nl op hun telefoon hebben staan. Ze weten lang niet allemaal wat er speelt (toeslagenaffaire? klimaattop? Afghanistan? polarisatie, wat is dat?) maar ze weten dat Sinterklaas niet bestaat. Wat betekent dat voor ons als opvoeders? Hoe duiden we wat er gebeurt, als de optie ‘niks zeggen, dan is het er niet’ vervalt? Maggie Smith eindigt haar gedicht met de metafoor van de makelaar, die een bouwval verkoopt door te wijzen op het paleisje dat erin verstopt zit.
Als docent probeer ik een beetje makelaar te zijn. De wereld te verkopen, zonder de zwakke plekken te verbloemen. Wat lelijk is, of kapot, heeft aandacht nodig. Door in de klas te bespreken wat er gebeurt en hoe we daarop kunnen reageren, lopen we als het ware samen rond in het gebrekkige huis dat onze wereld is. Het is mijn taak om te wijzen op de mogelijkheden en vertrouwen uit te stralen. We hebben allemaal invloed, allemaal een stem. We kunnen allemaal zorgen dat de wereld mooier wordt.
De makelaarmetafoor is multi-inzetbaar voor iedereen die met kinderen werkt. Hij is ook in te zetten bij de kinderen zelf. Kinderen hebben van ons nodig dat wij hun potentieel zien, ook als ze dat zelf nog niet kunnen. En dat we ze helpen dat potentieel te verwezenlijken. Voor mij, fanatiek volger van Kopen zonder kijken, geeft bouwdeskundige Bob het goede voorbeeld. Bob doet meer dan de makelaar in het gedicht van Maggie Smith. Bob heeft visie. Bob weet dat je moet zorgen dat de basis goed is. Dáár investeer je in. Bob weet dat veranderplannen moeten passen bij de behoeftes van de bewoner, niet alleen vandaag maar ook over tien jaar. Bobs werk is niet er een leuk nieuw kleurtje overheen gooien. Nou, vul de rest van de metafoor zelf maar in, leerkracht.
De ‘therapie’-vragen bij dit gedicht, voor jezelf of je leerling:
Als jij je eigen makelaar was, als je jezelf moest verkopen, wat zou je dan noemen? Wat zijn je sterke kanten? Welke eigenschappen of talenten maken jou mooi/ bijzonder/ interessant? En waar is nog winst te behalen? Hoe kan op die punten iets verbeterd worden?
Dit delen:
